EGO’s en het niet weten of: het niet-weten

In een eerdere blog beschreef ik het bijzondere fenomeen, dat we als we iets niet weten we daar vaak toch niet naar vragen. Ik denk dat we dat allemaal wel kennen. Waarom zou je je niet vrij voelen om te vragen?  
 
Ik ben in mijn leven altijd aangemoedigd geweest in: ik ben intelligent, en: ik weet het. Velen van ons identificeren zich met deze overtuiging.  
 
Het is knap om veel te weten, vertelde onze juf op de kleuterschool ons dat niet al? Ik ben zelf in mijn jeugd enorm aangemoedigd mijn intellect te ontwikkelen. En daar ben ik eerlijk gezegd ook altijd blij mee geweest en een heel eind mee gekomen.  
 
Veel werkomgevingen lokken dit nog verder uit. We voelen ons hier comfortabel bij, als aangeleerd gedrag. Het geeft zekerheid. Tegelijkertijd ontdekte ik gaandeweg dat dit ook een gekleurde, beperkende blik is.  
 
Want eigenlijk graven we zo, elke dag, onze eigen kuil nog ietsje dieper. Want hoewel het waardevol en helpend is om (vak)kennis te hebben (absoluut een belangrijke waarde!), weet niemand natuurlijk altijd alles. En dat hoeft ook helemaal niet. 
 
Het kan ook bevrijdend zijn om te onderkennen dat je het niet weet. In het eerlijke gesprek ontstaan dan vaak de mooiste ervaringen. Durf jij dilemma’s te delen? Kun jij vertragen en even tijd vragen om erover na te denken? 
 
Misschien kunnen we elkaar hierin aanmoedigen en zelfs een laag dieper komen, in de lege ruimte van niet-weten, een wezenlijk andere dimensie.